mağrûr ::: (a. s. gurûr'dan) : 1) gururlu. 2) bir şeye güvenen. 3) güvenil-miyecek şeye güvenip aldanan, kendini beğenmiş [kimse] . 4) büyüklük taslıyan. (bkz. : girra, müteazzım, mütekebbir).

mağrur ::: gururlu.

MAğRuR ::: Akıllı kimse başkalarının ayıbına bakmaz. Kişinin aybını yüzüne vurmaz. Malı çoğaldıkça, mağrûr olup ahlâkını bozmaz. (İdrîs aleyhisselâm)

Ey oğlum! Sende olmayan fazîletler ile insanlar seni medh ederlerse, sakın mağrûr olma. Kendinden aşağısını hor görme. Ahmaklara, câhillere karşı sükût eyle. (Lokman Hakîm)

Mala mülke mağrûr olma, deme var mı ben gibi!
Bir muhâlif yel eser, savurur harman gibi.

(Seyyid Abdülhakîm Arvâsî)

Mağrur :::

1. Kurumlu, gururlu, kibirli, kendini beğenmiş
   Örnek: İdris bir imparator gibi mağrurdu. S. F. Abasıyanık

mağrûr ::: gururlu

mağrur ::: gururlu

mağrûr ::: (a. s. gurûr'dan) 1) gururlu. 2) bir şeye güvenen. 3) güvenil-miyecek şeye güvenip aldanan, kendini beğenmiş [kimse] . 4) büyüklük taslıyan. (bkz. : girra, müteazzım, mütekebbir).