aşIK ::: Çok fazla seven. Mübtelâ. Birisine tutkun. * Saz şairi. * (Cümledeki yerine göre) : Ahbab, hazret, ma'hut, seninki gibi mânâlara gelir. (Müennesi: Aşıka)

âşık ::: (a. s. ışk’dan) : 1) birine, bir şeye tutkun, imre, emre.

âşık-ı bîkarâr ::: kararsız âşık.

âşık-ı dîdâr-i pâk ::: temiz yüzün âşıkı. 2) ed. evvelce ordularda, kışlalarda, köy odalarında ve mahalle kahvelerinde gerek kendinin, gerek başkalarının sözlerini sazla ve sözle dile getiren kimse; halk şâiri. 3) [cümledeki yerine göre] ahbap, hazret, ma'hut, seninki (müen "âşıka").

âşık ::: aşırı seven, vurgun, tutkun.

Aşık ::: Halk ozanı ya da saz şaiiri.

âşık ::: aşık

âşık ::: ‬aşık

aşık ::: ozan

âşık ::: müptela

âşık ::: ozan, vurgun, yangın

âşık ::: müptela

âşık ::: ozan, vurgun, yangın

ÂŞIK :::