LEB ::: f. Dudak. Şefe. * Kenar. * Sahil. Kıyı.

"); leb ::: (f. i.) : 1) dudak. Şeker-leb : şeker dudaklı. Gonce-leb : konca gibi dudağı olan. leb-i âftâb : gölge. leb-i cânân : sevgilinin dudağı. leb-i derya (deniz dudağı) : mec. deniz kenarı. leb-i handan : gülen dudak. leb-i şefkat : şefkat dudağı. 2) uç, kenar. leb-i cû : ırmak kenarı. leb-i cûy-bâr v : su kenarı.

leb-i hadrâ ::: ufuk.

leb-i keştî-gâh ::: nehirlerin geçit yeri, boğaz, liman ağzı.

leb-i sâgar ::: kadeh ağzı.

lübb ::: (a. i.) : 1) iç, öz.

lübb-i sinn ::: hek. dişözü.

lübb-ül-cevz ::: ceviz içi. 2) (i. c. : elbâb) : aklıselim, sağduyu. 3) (s. c. : lübûb) : her şeyin iyisi, hâlisi.

leb ::: dudak.

Leb :::

1. "Daha söze başlanırken ne denmek istenildiğini çabucak anlamak" anlamındaki leb demeden leblebiyi anlamak deyiminde geçen bir söz
   Örnek: Doğrusu leb demeden leblebiyi anlarmışsınız, demek ister. O. Kemal

lüb ::: iç , öz

lübb ::: öz , iç , akıl , içli şeyin içi

leb ::: dudak

leb ::: ‬dudak

lübb ::: ‬öz

LEB :::