KELiM ::: (Kelime. C.) Kelimeler, kelâmlar, lâkırdılar.

KELiM ::: Kendine söz söylenilen, kendine hitab olunan. * Hz. Musa'nın (A.S.) bir ünvanı. * Söz söyleyen, konuşan. İkinci şahıs. * Yaralı kimse.

KELiM ::: Yaralı kimse. * Konuşulan kimse.

kelîm ::: (a. s. kilâm'dan.) : 1) söz söyleyen, konuşan. 2) i. ikinci şahıs, (bkz. : muhâtab). 3) Tûr-i Sînâ'da Cenâbıhak'la konuşması dolayısiyle Hz. Musa'nın unvanı. Sûre-i kelîm : Kur'ân'm yirminci sûresi, Tâhâ sûresi.

kelim ::: (a. i. kelime'nin c.) : lâkırkırdılar, sözler, (bkz. : kelimât). Mevsûk-ül-kelim : sözlerine inanılan. Nâfiz-ül-kelim : sözü geçer.

kelîm ::: kendisine söz söylenen.

kelîm ::: kendisine söz söylenen

kelim ::: yaralı kimse

kelîm ::: (a. s. kilâm'dan.) 1) söz söyleyen, konuşan. 2) i. ikinci şahıs, (bkz. : muhâtab). 3) Tûr-i Sînâ'da Cenâbıhak'la konuşması dolayısiyle Hz. Musa'nın unvanı. Sûre-i kelîm : Kur'ân'm yirminci sûresi, Tâhâ sûresi.

kelim ::: (a. i. kelime'nin c.) lâkırkırdılar, sözler, (bkz. : kelimât). Mevsûk-ül-kelim : sözlerine inanılan. Nâfiz-ül-kelim : sözü geçer.

KELİM :::